Aan de overkant

Toen ik de diagnose kreeg dat ik langzaam slechtziend en misschien blind zou worden heb ik dat ervaren als het staan voor een diepe afgrond. Ik wist niet of en hoe ik daarin ging vallen, en of ik de overkant zou kunnen vinden. Verstandelijk wist ik dat er een overkant was. En dat ik daarheen moest om met dat lot verder te kunnen. Maar hoe?

Uiteindelijk ben ik langzaam die afgrond in gevallen. Soms me vastklampend aan een overhangende tak, af en toe even uitrustend op een richel. Maar er was geen ontkomen aan. Heel veel jaren was ik vooral bezig met vergelijken. Tussen hoe het nu is met weinig zicht en hoe het vroeger was met 'normaal' gezichtsvermogen. Of met vergelijken met andere mensen. Wat zij allemaal nog konden en ik niet meer. Autorijden, boeken lezen, kleur en schoonheid kunnen zien. Wat vanzelfsprekend was werd dat niet meer. De vele aanpassingen en veranderingen die onontkoombaar en onomkeerbaar waren zorgden voor frustraties en intense gevoelens. Toch was doorzetten en doorvechten voor nieuwe invullingen van mijn leven nodig. Het was mijn manier om door die afgrond heen te gaan. Met een vertrouwen dat ik aan de overkant zou komen. Zonder te weten wat er aan die overkant zou zijn. Daar kon ik me geen voorstelling van maken.

En nu is die voortdurende onderstroom van vergelijken, frustratie voelen en verdriet en verzet ervaren aan het stilvallen. Alsof ik aan de andere kant ben gekomen. De overkant van de afgrond. Ik voel vaste grond. Wat mijn dagelijks leven nu is, is voor mij vanzelfsprekend geworden. In vergelijking met anderen of met vroeger is het afwijkend en anders. Maar vergelijken doe ik niet meer. Ik heb een voor mij nieuwe vanzelfsprekendheid kunnen opbouwen. Waarin ik mijn eigen ritme en betekenis heb gevonden. Hoewel het natuurlijk niet zonder frustraties of verdrieten is, is het in balans. Of meer is het weer mijn leven waarin ik mijn eigen keuzes kan maken. Ik weet wat ik nodig heb en hoe ik dat kan realiseren en kenbaar kan maken. Het verzet tegen gehandicapt zijn is geen dominant gevoel meer. Ik val vaker samen met mezelf. Ik vind mijn leven goed zoals het is. Mijn blindenstok is een vaste metgezel. Mijn geleidehond een cadeautje. Mijn sprekende smartphone en laptop onmisbare dagelijkse gebruiksartikelen.

Aan de andere kant zijn is nu uiteindelijk een andere kijk hebben gekregen op het leven. De waarde van kunnen zien vervaagt tot een wereld die achter me ligt. Voor me ontvouwt zich een landschap waarin nog heel veel te ontwikkelen en groeien is. Met het vermogen op een andere manier te 'zien'. Niet in vergelijking met of vanuit gehandicapten-positie. Maar als mijn manier. Met mijn eigen invalshoek, talenten en kwaliteiten. Mijn leven waarin ik nog veel te ontdekken heb. Het avontuur tegemoet.

© Karin Westerink