Eindelijk zat ik op mijn yogamat. Toen begonnen de tranen te stromen. De yogales was gestart en ik moest mezelf eerst bij elkaar rapen. Ik was boos en gefrustreerd omdat ik de ingang van het gebouw niet zelfstandig had kunnen vinden. Ik was verkeerd gelopen en kon pas met hulp van een vrouw in de buurt net op tijd voor mijn tweede yogales zijn. De ontlading van de paniek en de frustratie kwamen toen ik me had geïnstalleerd en de les begon.

 

Het stormde in mij. Boos op mijn lot van blind zijn geworden en alle moeite en gedoe bij de soms normale dagelijkse dingen. Boos dat ik zo moet leven. Adem in, adem uit, alles mag er zijn. De woorden van de yogalerares moedigen me aan. Ik concentreer me op mijn adem. Langzaam zakt de stress en de stem in mijn hoofd die dit gehandicapte leven niet wil stopt met tieren.

 

Tijdens de storm in mij is er ook een andere stem. Een die mij bevraagt. Hoe kom ik uit deze emotiegolf? Wat helpt mij ook alweer? En ik herinner me dat ik naar mijn hart, mijn centrum moet. Daar is kalmte. En dan zie ik het. Deze emotiegolf gaat voorbij. Dit is niet mijn hele werkelijkheid. Ook niet dat ik dat ben wat mijn boze stem me allemaal toeroept. Temidden van dat alles ben ik rust en kalmte. Ben ik een glimlach. Zie en overzie ik. Ik herinner me dat wat er gebeurt neutraal is zolang ik me er niet tegen verzet. Dat de emotiegolf de reactie is op de gebeurtenis. Een storm die hoge golven veroorzaakt, maar het wezen van de zee niet aantast.

 

En dan begrijp ik nog iets. Alles maakt deel uit van het leven. De storm en de kalmte, de paniek en de glimlach, de visuele beperking en de kracht om dit alles aan te gaan. Het inzicht dat de huilbui niets meer is dan een tijdelijk iets en ik er niet aan ten onder ga of dat ik het zo snel mogelijk onder controle moet krijgen is nieuw. Het geeft me ruimte en kracht. De werkelijkheid is alles. En alles is er tegelijkertijd. Ik ben dit en dat en ik ben ook niets van dat alles. Het is binnen mij en buiten mij. Het stormt en ik ben een rots temidden van die storm. De storm gaat voorbij en de rots blijft.